Η μόνη θέση που υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης, που θίγονται από το νόμο που κυριολεκτικά ενταφιάζει τα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα, είναι μία:
Να αποσυρθεί, να μην έρθει καν για συζήτηση στη Βουλή.
Δεν παίρνει διορθώσεις και πρέπει να αποσυρθεί.
Ο στόχος αυτός μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν διαμορφωθεί πραγματικά ένα παλλαϊκό κίνημα λαϊκού ξεσηκωμού. Η ανάπτυξη τέτοιου κινήματος απαιτεί αποφασιστικότητα, σχεδιασμένη πάλη.
Η πανεργατική, πανυπαλληλική απεργία στις 4 του Φλεβάρη πρέπει και μπορεί να είναι μια τέτοια μάχη και αυτή η υπόθεση πρέπει να γίνει μέσα στους τόπους δουλειάς, να γίνει υπόθεση κάθε σωματείου, κάθε φορέα, κάθε εργαζόμενου, κάθε λαϊκής οικογένειας.
Οι λαϊκές οικογένειες πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχουν δυνάμεις, πολιτικά κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις που δε θέλουν αυτή την πάλη, τη γενικευμένη πάλη για την απόσυρση του νομοσχεδίου.
Το καταδικάζουν στα λόγια, αλλά στην πράξη περιορίζονται σε μια ανώδυνη διαμαρτυρία, προτείνοντας πάνω - κάτω τα ίδια με την κυβέρνηση, ή θέλουν μόνο να ισχυροποιήσουν την αντιπολιτευτική τους θέση απέναντι στην κυβέρνηση.
Η εναντίωσή τους στο σχέδιο της κυβέρνησης είναι εντελώς επιφανειακή μιας και επί της ουσίας υπερθεματίζουν και στηρίζουν την ανταποδοτικότητα, τη σύνδεση των συντάξεων με τις λεγόμενες αντοχές της οικονομίας, την ανάγκη της αύξησης της ανταγωνιστικότητας που σημαίνει θυσίες για τους εργαζόμενους, ή την αξιοποίηση των αποθεματικών και διαθέσιμων που την έχουν στηρίξει τα προηγούμενα χρόνια με τις γνωστές συνέπειες από το τζογάρισμά τους.
Οι δυνάμεις αυτές, δεν ήρθαν από παρθενογένεση.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε πρόθυμους συνδικαλιστές που παζαρεύουν το τι τελικά θα χάσουμε, που έχουν αποδείξει στο πρόσφατο παρελθόν ότι έχουν στηρίξει πολιτικές που συνέβαλαν στη σημερινή κατάσταση.
Πρέπει τώρα να τους γυρίσουν την πλάτη, να συμβάλλουν ώστε να αλλάξει ο συσχετισμός, να απαλλαγούν τα σωματεία από τέτοια βαρίδια, που εξυπηρετούν συμφέροντα ξένα προς τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων του κλάδου.
Κάτω, λοιπόν, από την μαρκίζα «Όλοι μαζί» ή «εναντιωνόμαστε στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης» αυτή τη στιγμή γίνεται προσπάθεια η αγανάκτηση και η θέληση χιλιάδων εργαζομένων, άνεργων και φτωχών αυτοαπασχολούμενων να γίνει «διαπραγματευτικό χαρτί» ώστε να παζαρέψουν συγκεκριμένες ηγεσίες τα του οίκου τους.
Το Ασφαλιστικό δεν είναι ζήτημα που μπορεί ο κάθε κλάδος να το αντιμετωπίσει συντεχνιακά, ζητώντας απλά την εξαίρεση του Ταμείου του. Κοινωνική Ασφάλιση είναι οι συντάξεις, η Υγεία και η Πρόνοια, είναι ένα πλέγμα κατακτήσεων των εργαζομένων που η κυβέρνηση ξηλώνει, στο πλαίσιο της γενικότερης αντιλαϊκής στρατηγικής.
Το σχέδιο για το Ασφαλιστικό δεν «σώζεται» με εξαιρέσεις και μικροαλλαγές, που ούτως ή άλλως επιδιώκει η κυβέρνηση για να διασπάσει τον κοινό αγώνα, να κάμψει τις αντιδράσεις.
Στο κεντρικό ζήτημα, λοιπόν, σε σχέση με το επικείμενο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο γραμμές.
Η μία που λέει ότι πρέπει να μη φτάσει στη βουλή, ότι πρέπει να αποσυρθεί, ότι δεν παίρνει διορθώσεις. Ότι για να πετύχει αυτό η εργατική τάξη, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι πρέπει να κλιμακώσουν την πάλη τους στην απεργία της 4ης Φλεβάρη, αλλά και μετά.
Η άλλη που εκφράζεται από τις παραπάνω δυνάμεις. Δυνάμεις οι οποίες είναι πρόθυμες με μικροδιορθώσεις να σταματήσουν τους αγώνες τους, είναι διατεθειμένες αν εξαιρεθεί ο κλάδος τους να αποσυρθούν από τον αγώνα, δυνάμεις που σε γενικές γραμμές δεν διαφωνούν με τη κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης.
Είναι δυνάμεις που ταυτόχρονα απαιτούν την κατάργηση της Κυριακής αργίας, ζεστό χρήμα για να έχουν επιδοτούμενους εργαζόμενους των 400 ευρώ, προσαρμογή της ζωής των νέων στην ανάγκη της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και άλλα αντίστοιχα μέτρα και τώρα καλούν τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους να διαδηλώσουν κάτω από την ηγεσία τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε η αγανάκτηση λαϊκών στρωμάτων σε αγώνες, οι οποίοι είχαν ξαναβαφτιστεί «ενωτικοί», «ακομμάτιστοι», «αυθόρμητοι», που ενσωματώθηκαν με μεγάλη ευκολία και αποδείχτηκε ότι εξαρχής ήταν ενταγμένοι σε συγκεκριμένες πολιτικές επιδιώξεις που έφτασαν μέχρι πρόσφατα τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και την απογοήτευση και αμηχανία που εκφράζεται στο «Καλά, εγώ για αυτό πάλεψα;».
Υπάρχει πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί και στον τωρινό αγώνα ενάντια στο νόμο λαιμητόμο για το ασφαλιστικό.
Η μόνη απάντηση, κατά τη γνώμη μας, που ανταποκρίνεται στα πραγματικά συμφέροντα του λαού, είναι μόνο μία.
Να αποσυρθεί ο νόμος λαιμητόμος, δεν διορθώνεται. Να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο, να πληρώσει το κράτος τους. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλη λύση σήμερα. `Η θα πληρώσει το κεφάλαιο ή οι εργαζόμενοι θα οδηγούνται συνεχώς στην εξαθλίωση και σε όλο και μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Ο ελληνικός λαός δουλεύει, παράγει όλο τον πλούτο. Ο λαός, λοιπόν, είναι που πρέπει να δικαιωθεί και σε αυτήν την πάλη το ΚΚΕ θα δώσει όλες του τις δυνάμεις
